Cosik jankornygo, nale...

Ojgyn z Pnioków

Wilijo, Wilijo i Gody. Dlo jednych nojgryfniyjsze, nojweselsze świynta a dlo inkszych ... roztomajcie to sam u nos na Ślonsku to jes. Godali i pokazowali we telewizyji łoński tydziyń wiela to tyż Poloki betkow łostawiom we super- lebo hipermarkytach. Jedyn telki mondrok, klukszajser eklerowoł nom co Poloki „średnio” bali i iber piyńćset złociokow wybulom, i to ino na gyszynki. „Średnio”, gryfne słowecko, pra. Mog tyn mamlas, łoszkliwiec przikludzić sie sam do nos, do naszego Chorzowa, Bytonia Rudy Ślonskij i kaj tam jesce. Kaj te wszyjskie nasze elwry, chopy na świadczyniach przedemerytalnych, pynzjonisty, starecki na tym „starym portfelu”, na zasiłku ze łopiyki, te co majom pora dziecek na kuście to tyż do kupy majom jakosik „średnio” tela, co to jes kajniykaj ani niy piyńćdziesiont złociokow na bez cołki miesionc na chopa do kustu. Kuknijcie ino bez łokno na wasz familokowy hasiok. Wiela tam przilazuje ludzi, i niy godom sam ło tych wszyjskich śmierdzirobotkach, zgniyluchach, kiere sie bez cołkie swoje usrane życie robotom nie zmazali. Widziołech łońskigo roka mamulka ze dwioma cerami, kiere do łostatka maszkyciyli po tych hasiokach coby jesce cosik do jodła znojść, wysznupać. Nale, możno ło tym to kiej indzij, bo przeca dzisioj Wilijo. Trza być rod, doczkać na ta piyrszo gwiozdka a niyskorzij na Dzieciontko ze uciechom. Chocia ... spomnioł mi sie sam jedyn fal ze łońskigo roka. Tak jakosik kole mojigo familoka miyszkała staro Piontkowo (już ji sie zemrziło latoś). Zawdy nom wszyjskim łozprawiała ło swojim synku i jeji niywiastce. Jakie to łoni majom darzyni, jak jejim zawdy krzotek sro. Gryfne pomiyszkanie majom, lajstli sie ałtok szykowny, pelcmantle, jakiesik tam kino domowe i co tam jesce poradziyli same wynokwić. Jejich synek tyż mioł wszyjskigo aże tela, coby jimu inksze dziecka śmieli ino zowiścić. Razinku – kiejech śniom łońskigo roka godoł – rychtowała sie do Wiliji i Godow. Łozprawiała co tyż to przirychtuje, uwarzi, naparszczy na te świynta dlo cołkij familiji. Łostatni tydziyń przodzij Godow (Wilijo trefioła we piontek) wypucowała gynał cołkie pomiyszkanie, wysztiglowała wszyjsko, wygarniyrowała łobie izby; na stoł pokładła nowy tisztuch, we łoknie blydowoł jagwyntkranc. We strzoda napoczła rychtować wszyjsko co miało być do jodła. Kaper już sie trowioł we citrołnie i cebuli. We szczwortek upiykła kranckuchyn, zista, kołocz ze posypkom. Uwarziła makowki, narychtowala sie już pakopie na siymioniotka, zatonkała piernik (pasternak już tyż przodzij sie spatrzała) na ta moczka. No, wszyjsko już boło zapniynte na łostani knefel, coby nic niy trza boło majtać na łostatni driker. Na torgu lajstła sie srogi krisbaum, kiery boł chnet do gipsdeki i ino łon musioł doczkać do samyj Wiliji, bo – nikiej to sam u nos na Ślonsku jes we zwyku – chojna sztafirować, garnirować musi łojciec; u nij to trefiyło na jeji synka, kiery mioł na som łostatek wtyknońć na samym wiyrchu tyj jedli szpica. Tak jakosik trefiyło coch z Piontkowom spichnołech sie dziepiyro kole Trzech Kroli kiej szła łod jeji brifkastli ze gryfnom postkartom.
– Dzisz Ojgyn, kuknij! A dyć moje dziecka, moj synek ze jejigo babeczkom przecamć ło mie festelnie boczom, niy przepomnom ło mie, pra? Mosz, poczytej, bo jo sam niy mom bryli przi sia i niy poradza sie doczkać kiej przijńda do chałpy. No, toż ji na tyj siyni czytom a tam na tyj szkartce jes naszkryflane ino tela:
„Wesołych Świont” i szczysnego Nowygo Roku” – winszuje syn Ignac ze familijom”. I jesce tak we winklu doszrajbowane : „Pofurgli my do Egiptu, bo sam u nos jes festelnie zimno i nom do kupy ze maluśkim Karlikiym tyż sie jakiesik łoddychniyńcie przinoleżi”.
– Dobre dziecka, dobre – raduje sie Piontkowo. – Majom mie we zocy, majom reszpekt dlo staryj mamulki.
I poszła dalszij a jo sie niy łopowożoł spytać jak jeji ta Wilijo i te Dzieciontko śleciało.

Znocie telkie nasze Mamulki, Starecki u somsiadow??? Znocie, pra?