Jesce świyntojóńsko noc ...

Ojgyn z Pnioków

Nó, tóż mómy dzisiôj ta gryfnô świyntojóńskô nockã. Ta nôjkrótszô, ale ci tyż nôjszykowniyjszô, nôjwicniyjszô nockã we tym Pónbóczkowym roku. Wszyjskie na tã nocka niy poradzóm sie doczkać. Nó, możno niy tak wszyjskie, ale na isto ino skuli roztomajtych zajtów. I ino, kiej cowiek niy poradzi we nocy nynać, kiej śnik niy chytô, a jesce kiej miesióncek blynduje nikiej śtyry dni tymu nazôd, przilazujóm do gowy powiarki, te roztomajte Staroszkowe bery, i to wszyjsko co bóło i co – jak sztyjc sam godajóm Pepiki – „... to se nie wrati”. Na isto jô wiym, iże niy przijńdzie to wszyjsko nazôd, aże niy przijńdzie. A wiycie, tak sie zawdy medikuja, iże u nôs ciyngiym i corôzki barzij to ło takich gryfnych, szykownych zwykach blank sie przepóminô, zaboczy. Przeca wszyjskie kiejsik już tam na isto pewnikiym słyszeli, a możno i sami fajrowali takie tam roztomańte „Sobótki”, „Świyntojóńskie noce” lebo „Kupalnocki”– jak ci tam jóm mianowali Mazury, Mazowszôki, Podlasiôki, znacy te kiere pomiyszkiwali nad Narwióm i Bugiym. Nó ale, i my Ślonzôki tyż festelnie mieli radzi tyn rómraj we ta nôjkrótszo noc. Noc świyntygo Jóna. Nocka, kiej to za starego piyrwyj dziołchy ciepali wiónki na rzyka a niyskorzij to i swoji łostawiali kajsik we lesie, kiej jejim prziszło sznupać ze jakimsik szykownym karlusym za tym kwiôtkiym paproci, kiery ino bez ta jednã, jedziniuśkô noc napoczynô kwiść, a kierego mało fto poradzi znôjść. Bo znôjść tyn kwiôtek to niy ma tak blank ajnfach.
Nôjprzodzij to sie muszóm spichnóńć: galantny karlus ze szwarnóm dziołchóm (łón samotny a łóna jesce niy wydanô, chocia to możno być roztomajcie) – spóminali sztyjc naszô Starka a lica sie jeji przi tym rozpôlóły – i kiej sie już dogôdajóm, kiej te piyrsze zolycki majóm za sia, wartko pyndalujóm do lasa abo bele kaj, coby jejim tyj świyntojóńskij nocki stykło i na sznupanie za tym kwiôtkiym, i na te inksze gupoty, co to Wy wiycie, a jô miarkuja. Ale, przi gryfnyj launie, kiej jesce miesiónczek blyscy i kiej karlusowi frela sie festelnie zdô i przi sznupaniu za tóm blumóm grajfnie bez cufal pod kiecka abo za cycynhalter nikiej hopafedel, możno iże niyskorzij ze casym bydzie knap. I beztóż, ino mamlas abo pierónym zawalaty poradzi tyn kwiótek znôjść, bo wizgyrny karlus, chop ze jajcami (a i dziołcha, kierô spokopióła skuli cego mô tyn „wiónek”) mô blank co inkszego we palicy. I szkryflóm to niy ino dlô szpasu lebo ino dlô boczyniô, dlô spóminanio. Chocia maluśko już terôzki jes tych szykownych zwyków, kiere sóm bez wszyjskich flyjgowane, ło kierych rechtórki spóminajóm dzieckóm (bo łojce, to terôzki takie moderne, iże niy świyntojóńskô noc dlô dziecek bajstlujóm, ino jim styknie, kiej najduchy SMS-y bydóm szacóm lebo libstom posywać). Nale te, co jesce poradzóm radować sie takóm nockóm, muszóm festelnie dôwać pozór, coby po tym ciepaniu wiónków niy wylandowali za dziewiyńć miesiyncy we lazarycie na porodówce. Nó, tóż dziołchy i chopcy dôwać pozór przi tym sznupaniu za tym paprociannym kwiôtkiym! I to fest dôwać pozór !!!