Po świyntach

Ojgyn z Pnioków

No, toż momy już po Godach. Niyftorym te Dzieciontko cosik tam pod jedla wciepło, niyftotym niy, nale wszyjskie somy rade, iże te świynta byli, byli ... i sie skońcyli. Nale niy wszyjskim. Boło możno i tak :
Letko suje śniyg. Nie ma telkigo ziombu nikiej downij bywało. Przi chlywikach, kole klopsztangi zicło sie poruch bajtli. Zmarzniynte palcyska trzimiom we jejich kabzach, kragle ze jaklow styrcom, na gowach fto tam co mo: pitowa, kaja, lebo magiyrka abo sztrikowano mycka. Gody, jes już dobrze po Mikołoju, nale niy idzie u tych najduchow ujzdrzić jakisik uciechy, chocia sie tam i chichrajom, chocia zgobiom i wyrobiajom, jak to dziecka. Jakisik jankor na ufifranych licach jejim widać. Prziszli cheba ze bany kaj wongle zbiyrajom coby je niyskorzij skalić, bo na te złocioki to niyjedna jejich Mamulka doczkać sie niy poradzi.
Tyn nojsrogszy, kiery reskiyruje tom cołkom czelodkom we naszych familokach na Pniokach mianuje sie Erich. Do kupy śniym zawdy tyrajom dwa braciki: Jołzel i Tyjo. Szczworty to Hanzlik łod Majzlinyj, kiery śnich nojlepszejszy je we szkole, we siedymnostce kaj wszyjskie – kiej ino niy pyndalujom na bana lebo na hołda – muszom jesce pora lot łamzić. Zawdy przi nich tyro Haźbiytka łod Gominiorki bo mo jejich nojbarzij rada skiż tego, iże łone sie ze jeji ryżych kudłow i szpotlawyj szłapy niy chichrajom. Nale beztoż jeji kamratki przezywajom jom chopcula. Jedyn wyciong sznita ze margarinom z kabzy, przekroł na śtyry tajle i tak blank pomaluśku, coby na dugszij stykło, mamlajom te suche skorki.
– A jo to bych kcioł rołz tak sie richtik naćkać wusztu ze zymftym, dobro żymła ku tymu i wranego tyju – pado jedyn śnich, cheba Jołzel.
– Wiycie – pado drugi, kierymu Tyjo dali na krzcie – łońskigo roku to u naszych somsiadow boł richticzny Mikołoj ze telkim dupnym miechym na gyszynki. Siedzioł ci Łon u Sadłoniow dobre śtyry godziny. Jejich bajtle wiskali kolyndy a niyskorzij chichrali sie choby jejich fto ze skory łodziyroł.
– U mie tyż rołz abo dwa boł Mikołoj do kupy ze dziobłami, cherubinkoma, no i śmiertkom. Nale to boło downo i dostołech ino mietłom po rzici i hasio mi nasuli do zoki – zadufoł sie tyn dugi Erich.
– Co sam machlujecie? Ło czym łozprawiocie? – pedziała Haźbiytka, kiero dziepiyro terozki jejich dojzdrzała i ku nim przipyndalowała.
– E tam. Nic niy działomy, godomy sie tak ło bele czym – rzyknoł Handzlik.
– A jo to bych tak kcioł dostać telko wielgo tyta apluzinow, jakosik szokulada do tego i możno jako gracka. Rebulik abo telko gracka do komputra.
– Na co ci gupolu gracka do komputra, kiej go ni mosz – sorknoł Erich, wyciong ze kabzy cygareta, fyrcok i kcioł zakurzić.
– Niy fandzol. Bo kiejbych telko gracka mioł, poszoł bych do siedymnostki lebo do tyj kafyjki na Pniokach przi arbajtsamcie, i tam bych sie ździebko pogroł. Tam je ciepło, a jak je pani łod polskigo, to i tyjki jakisik możno słepnońć.
– A jo to bych kciała jako gryfno pupa, Barbi i coby zawdy we chałpie ciepło boło, coby Mamulka niy musieli na wonglu szporować – po cichyśku godo Haźbiytka a ślypia ji sie blyscom choby miała płaczki po licach puścić.
– A ty czamu nic niy godosz, Handzlik? Nic byś niy kcioł?
– A dyć cobych kcioł. Jo bych kcioł jakiesik nowe szczewiki i galoty. A i jakla jakosik by sie zdała, bo ta kiero Mamulka przismycyli ze OPS-u to je na modszego bracika i na mie je za knap. A tak na isto to bych tak kcioł coby mi Dzieciontko telkie owe szlyndzuchy prziniysło, abo klepki na kierych bych mog poszusować jak pojadymy na „zielono szkoła”. Inksze przecamć dziecka to majom telkie gryfne narty, szlyndzuchy i take tam bele co, iże jo to ino na tych dupnych reklamach ze „Hita” uwidzioł.
I tak sie dziecka łozprawiali aże sie ćma zrobioło. Kożde cosik tam wypokopioło, cosik tam wyśtudiyrowało, co jejimu sie we śniku widziało, co inksze dziecka majom. Bo to przeca szli świynta, Gody i Dzieciontko. Bo to, iże Mikołoj jejich niy nawiydzioł to możno skuli tego co niy boło tela śniega i Łon niy poradzioł sie sam do Chorzowa, na Pnioki ze tymi lelynioma przifurgnońć. Nale Dzieciontko – przeca to na katyjmusie zawdy kapelonek godoł – niy zaboczy ło biydnych dzieckach. Przeca Łone wszyjsko ujzdrzi, wszandy kuknie to i tych pniokowych bajtli prziuwarzi, coby łone niy łostali same.
Nale, świynta przeszli, tompie Trzech Kroli a Dzieciontko zołwizoł niy prziszło. Możno i Jejimu boło za daleko?
Niy mo co wynokwiać. Przecamć za trzi miesionce bydzie Wielkanoc. Możno wteda co Hazok do fuzekli wciepnie, pra? A pomedikować zawdy możno.
Byli Gody. Fto tam co erbnoł, to jejigo. Byli i telkie co bez cołkie świynta ino na telewizyjor gawcyli. Niyftorym to ci tak łostało, iże idzie pedzieć co zamiast filipa, mozgu już ino „kineskopy’ tachajom na karku. Nale to mie tam wiela niy szteruje, bo u mie ciyngiym te moje Baby gawcom sie na telewizyjor, na te ichnie brazilijskie „dupelindy”. Tak jakosik we łostatnio niydziela przed Wilijom trefiyli sie kole mojij siyni dwa stare knakry (niy byda jejich mianowoł, bo sie jesce na mie pogorszom).
– Chnet Boże Narodzynie, Gody, gryfne świynto – pado jedyn śnich.
– Nale „amory”, telkie „bara-bara” ze starom to tyż szykowno rzec – godo tyn drugi łochyntol.
– No dyć, nale Gody trefiom sie czyńścij !!!