Pech ...

Ojgyn z Pnioków

Bezludnô wyspa na kieryj łozprawiajóm dwa utropiyńce:
– Wiysz, tyn szif na kierym żech sie miôł do Hameryki dostać rypnół ło góra lodowô jak tyn „Titanic” i tyż ci wartko napocznół sie topić.
– Nó, i co?
– Trza mieć takigo pieróńsko tragedyjo, srogigo i łoszkliwego pecha ...
– Po jakiymu tak gôdôsz?
– Uwidziôłech ci we wodzie gryfno kiecka, taki szachowany, kraciaty faltynrok. Fuknółech nazôd do tyj wody i wycióng żech, wysmycół ci na piosek .... Szkota!
Bo kiej tak cowiek gawcy naobkoło, to na isto zdo sie co tyn cołki Bertold Brecht miôł prawie:
„Niy wiadómo co jest srogszóm zbródnióm – gróntować, postawić jakisik bank, abo go łobrabować.” I klapuje to wszyjsko sam u nôs, pra ? Cy dziyrżyć to, co ludzie przi welónku dali, lebo nachapać sie podwiyl sie jesce zdo?
Nale tyż sie idzie drzistnońć festelnie jak jedyn mój kamrat;
– Słyszôłeś, słyszôłeś? Bazmać Zefel za kusika, kiery dôł Rółzie łod Majzlinyj erbnół, skôzali go we naszym gyrichcie aże na śtyry tydnie heresztu!!!
– Co to jes styry tydnie? Mie do pieróna za te same skozali we mojim kościyle, we „Józefce” na ciynżkie dożywocie, na ... „małżyństwo”!!!!