Jo, i moja Elza na Majorce...

Ojgyn z Pnioków

Idzie to tyż posuchać na [link widoczny dla zalogowanych]

Wlejźli my kejsik ze srogóm paradóm do tyj Ojropyj, do tyj Unii Ojropyjskij ze kieryj my tak na isto jużcić nigdy niy wylazowali. Na tyn przimier jô i moja Elza. Łod siedymdziesióntygo roku bez côłkie trzidziyści pôrã lôt fyrtali my po côłkij Ojropie i ku tymu jesce bele kaj po świycie. I co? Anó nic. Terôzki mi zawdy niyftore yjkle i łoszkliwce przeciepujóm, co jô musiôł mieć sroge „chody”, znôjómków, iże zawdych dostôwôł pas, znacy – „paszport”. A gówno prôwda! Jô ino niy wyrôbiôł za granicóm, niy bółech żôdnyn szmuglyrz, blank niy ciachrowôłech „walutóm”, toch tyż zawdy tyn pas erbnół. Co lecy kejnedy trza bóło doczkać aże do łostatniygo dnia, do trefu na Okęciu, podwiyl sie tego swojigo pasu niy dostało, to ino sztrekowało we sia ta côłkô – jak to móndroki gôdajóm – „adrynalina”.
Spómniôł mi sie sam beztóż jedyn fal. Tak jakosik we dziewiyńćdziesióntym trzecim roku pofurgli my ze mojóm Elzkóm na takô wyspa, kierô sie Mallorka (tak sie pisze, a gôdô sie – Majorka) mianuje. Miyszkali my we hotylu pôrã kilomyjtrów łod stolicy tyj wyspy, łod miasta, kiere sie Palma di Mallorka mianowało. Rółz-dwa te nasze trzi tydnie ślecieli, tym barzij, co tam zawdy jes gryfnô pogoda, zawdy i wszandy zimne piwo, gorkie morze i żôdnych Polôków kole nôs... nó, żyć a niy u,iyrać. Kiejsik wylejźli my sie ze Elzóm przed hotyl a sam ci napoczło ździebko sipieć. Zetrwało to jakiesik pôrã minutek, a my sie tak medikowali, eźli wrócić sie nazôd po paryzol, eli niy. I kiej my tak ze sia gôdali przikludzióła sie ku nóm pôrka, rubo już po abrahamie.
– A, łóni tyż Polôki – zagôdôł tyn istny. – To gryfnie, bo my sam sóm już côłki miesiónc i żôdnego Polôka my niy trefiyli.
– Ja, my tyż sóm Polôki i flyjgujymy sie sam we tym hotylu.– rzyknółech.
– Ja, sam we tym hotylu? – zagôdôł juzaś tyn istny. Przeca sam jes fest drogo, setnô drogota to jes.
– Drogota, niy drogota, nôs na to stôć, chocia tyn rółz do roka – padóm mu ze chichraniym na to.
Nó, i tak łod słówecka, do słówecka ugôdali my sie na łodwieczerz do jednyj szykownyj gospody, kaj lôli festelnie dobre, ćmawe piwo – „Guinness”. Snochwiyli nóm te istne, iże fóndnóm mie i Elzie te piwo, bo dôwno niy mieli przileżitości połozprawiać po naszymu, bo już dôwno tymu ze Polski sie wykludziyli i wycióngli do Szkocyji. Gynał pizło łoziym na łodwieczerz, jak przikwanckali my sie do tego szynku (kaj szefym bół Szkot, tela co poradziół gôdać po miymiecku), i kaj my ze Elzóm kôżdy wieczór chocia rółz wlazowali. Łobsztalowali my sie tego „guinnessa”, wyduldali, łobsztalowołech sie drugô laga, trzeciô... sóm, yntlich sie przikarycyli. A mie już mory brali, bo niy ciyrpia kiej kómuś zygôr wancki cisnóm. Napoczli my sie ło bele czym łozprawiać (ło fóndowaniu tego piwa łóni – jak to richticzne Polôki już blank przepómnieli). I łorôz tyn istny sie nôs pytô skany mu sóm?
Gôdóm tak jak jes, iże ze Chorzowa.
– Ja, jô miarkuja, iżeście sie tam urodziyli – rzóndzi tyn istny – tela, co mie idzie ło to, kaj terôzki miyszkôcie?
– Terôzki, to we tym hotylu, kaj my sie trefiyli.
– Ja, miarkuja, miarkuja – gôdô dalszij tyn chop. – Mie idzie ło to, kaj żeście, kany żeście ze tyj Polski śmiytli?
– Anó, nikaj my niy śmiytli, my we Chorzowie miyszkómy, a terôzki my sóm samtukej na wywczasach.
Medikowali ci łóni, medikowali i yntlich zmiarkowôłech, co niy poradzóm tego blank spokopić.
– Bo wiedzóm łóni – napoczła juzaś baba łod tego istnego – we Polsce bóło tak sztram, tak niygryfnie, iże my musieli citnóńć na Zachód, na ta „wolność i słeboda”, tam, kaj nôs żôdyn niy szteruje jak te diosecke „kómunisty”. I terôzki sómy już piytnôście lôt we Glasgow, yntlich we frajnym kraju, mómy maluśki gyszeft...
– A wy, panoczku toście sóm jaki sekretôrz, bo ajfachowe przecamć Polôk, to cheba niy mogóm sie tego lajstnóńć, coby na Majorka, na wywczasy sie same karnóńć, pra?
Kciołech jesce pedzieć, co jô niy ma żôdyn sekretôrz, jô jes ajfachowy inżinier tela, co miasto jakisik ałtok sie sprawić, wandrujymy po świycie. Nale, tego już łóni niy suchali, bo śmiatali, choby dziobła łoboczyli. I tela my tych Szkotów flostrowanych widzieli. I kuknijcie! Piytnôście lôt we tyj Szkocyji a fynikfikry śnich i krupne baby, choby – niy dej Boże – Poznaniôki.
Jesce na łostatek cosik ze naszego placu ło tyj Majorce. Jest takô gryfno naszô ślónskô śpiywka ło tyj gryfnyj wyspie, ło Majorce. I chocia niy idzie tam we tyj śpiywce usłyszeć żôdnyj muzyki naszygo Fryca Chopina, to kiej my już byli we takij dziydzinie Valldemosa, jego klawiyr sóm grôł... abo nóm sie tak zdało. Tela ino, co żôdyn tam niy słepôł takigo sznapsa, kiery sie „malibu” mianowôł. Nó ale, to już jes takô – jak to móndroki gôdajóm – „licentia poetica” tego, co ta śpiywka naszkryflôł. Ździebko mi ino jesce jes żôl, iże tyn, kiery ta śpiywka tak richtik kciôł po naszymu napisać, niy znôł blank naszych słówecek, bo ciyngiym po jednym-dwóch, naszych ślónskich słóweckach, wciepuje zarôzki aby siedym abo łoziym richticznych słówecek po polskimu.