Gwizdanie, piskanie ...

Ojgyn z Pnioków

Kopôł ci kiejsik Antek Pikulik grób na naszym smyntôrzu we „Józefce”. A bóło ci to już niyskoro na łodwieczerz. Kopôł, i kopôł , i ciyngiym przi tym gwizdôł.
Usłyszôł te gwizdanie piyrwyjszy Farorz, kiery jesce do porzóndku Antka niy znôł, i łopaternie sie pytô:
– Panie Antku, a łojców to wyście dobrych mieli, móndrych?
– Ja, Farorzycku, festelnie móndrych – pado Antek i dalszij gwizdo.
– A robota môcie dobro, aboście możno sóm na sztymplu i sie tropicie?
– Niy, czamu? Robota móm dobro a i jesce sam na farze cosik przidubna, niy idzie pedzieć, dobrze jes – gôdô Antek i jesce festelnij gwizdo.
– To możno mocie postrzelónego abo nerwowygo majstra – niy dowo pokój Farorz.
– Czamu? Niy, jô móm zgodliwygo majstra, niy rółz miy śniy idymy po szychcie na piwo – tuplikuje Antek i ... dalszij gwizdo.
– Nó, to możno wóm cosik na palica śleciało, mieliście jaki wypadek na gowa – farorz niy łodpuszczô.
– A czamu, po jakiymu pytôcie? Niy, niy praskło mie nic we palica, żôdnygoch falu na gowa niy miôł – gôdô do farorza Antek.
– Anó, panie Antek – festelnie już znerwowany Farorz gôdô – bo gwizdocie, i piskocie na kiyrhowie choby nojynty.
– A, to skuli tego coby sam wilki łodgónić – blank ze rułóm łodpedziôł Antek.
– Pierónie – forsknół Farorz – a dyć przeca sam niy ma żodnych wilków!!!
– Nó, to beztóż! Sami farorzycku widzicie jak to pómogło, pra?