Powstańce ze... szislónga...

Ojgyn z Pnioków

Idzie to tyż posuchać na [link widoczny dla zalogowanych]

Wiycie, jô już jes deczko zwiykowany, i małowiela poradzi mie jesce we życiu zacukać i zaskoczyć. Ale pierónym ci mie poradzóm łozgzukać niyftore łoszkliwce – i to nôjbarzij te, ftore majóm dziepiyro dwadzieścia-trzidziyści lôt, a kierym sie zdô, iże wszyjske filipy pozjôdali – to, iże łóni nóm, zwiykowanym, bydóm tuplikować jak przinoleżi żyć, i jak być... Polôkym, tym richticznym Polôkym, a ku tymu – prawym katolikym. Wiela mi w tym spómóg artikel jednego modego, ale fest móndrego karlusa Jacka Dehnela. To, co terôzki byda pisôł, już pierónym dôwno tymu belóntało mi sie po gowie, i tyż ci nierółz cosik’ech ło tym sam rzóńdziół, ale terôzki kciôłbych ździebko wiyncyj ło tym połozprawiać, i sóm dlô sia wyeklerować zachy, pojstrzód ftorych prziszło mi sam terôzki żyć.
Wiycie, moje roztomiyłe! Ftosik pedziôł – i pewnikiym niy bół to samtukej jaki kapelónek, a ino nawiydzóny klugszajser – iże ta naszô, tak srodze wywołanô polskość „moge być zglyndym, sztelóm dlô wszyjskich krześcijanów, ftorzi niy poradzóm sie doczkać na druge przijńście Pana.” Ludzie! Niyzalyżnie łod tego, eźli sie jes Polôkym, Szpaniolym, Italijóńcym lebo Brazilijôkym, kôżdy prawy krześcijón, musiôłby we swojij jednocie, i we życiu, zdôwać srogi egzamin ze... historyji Polski.
To wszyjsko jes fórt elemyntym starucnego łobłyndu we ftorym Polska jes tym „Krystusym i nablym nôrodów”, a co dzisiôj jes na isto wymyślate, i jes ci to na isto darymny futer, a my wszyjske samtukej sómy takimi „wojôkami powstaniô dómowiny, tyj ziymskij, biôło-czerwiónyj, ale tyż nôjsómprzód, tyj ci łojczyzny niybieskij, i sómy fertik umrzić we kôżdym łoka mrziku, fertik na śmiyrć, ftorô snosi wszyjske zimske łograniczyniô, i jes ci ku tymu tyż warónkym abzolutnyj ślebody.”
I jesce te śpiywki: „Jeszcze Polska niy zginóła podwiyl my... ginymy”. I kiej nôs ustanóm hyrtować szisym we zadek gowy, kiej niy bydzie wiôł nóm we plecy wiater ze wschodu, a i żôdyn niy wyzdradzi nôs ło szaroku! – jak to niydôwno rzóńdziół jedyn ze tych dwióch nawiydzónych cwilingrów, ftorzi habli tyn nasz miesiónczek, a jejich kamraty pedzieli, co to bół ino... ruski cufal.
I wiycie! Pierón mie mô szczelić, kiej ci blank mode biórokraty, „aparatczyki” ze partyjnego nadaniô, dwadziestopôra-, trzidziystopôralytni, łozsóndzajóm, fto bół dobrym, a fto juzaś łoszkliwym Polôkym we 1944, we 1956, we 1979, we 1989r.; same tyż polygłe, zesłańce, mordowane we Katyniu, jedyn we drugigo powstaniec, „psiamać” warszawski, ftorego ringowanie sie, jego ci festelnô „walka”, boloki i łamżynie kanalami spolygô na tym, iże zicnół taki ipta na swojim szislóngu ze „laptopym” w gracy i klepie roztomajte plytnie, artikle i felijetóniki, abo tyż jesce ku tymu zajôdô sie słonymi sztangelkami na jakichsik ci tam kómisyjach.
Wiycie! Te istne niy uchyciyli sie na kónszpiracyjô, PRL pôd na pychol, podwiyl łóni niy skóńczli licyjóm, bali i ze sztudyntóma niy posztrejkowali, żôdyn łod nich tyj łofiary kwi niy wymôgôł – same sie beztóż jóm twórzóm, bajstlujóm. Twórzóm – jak to sie terôzki gôdô – „witualnô rzeczywistóść”, i we tym „wirtualu” łoddôwajóm swoji życie, pyndalujóm tymi moc smrodlawymi kanalami, wykwôwiajóm sie we katyńskim lesie, we ubeckich, abo esbeckich katówniach, folterkamerach. W tym „wirtualu” sóm ci tyż na isto krześcijónami ciepanymi lyjwóm na zeżricie, sóm tyż côłkóm familijóm łozstrzeliwane za dekowanie Żydów, i to łod starzika, do blank jesce smarkatego synecka.
I niy w tym problym, iże niy narôżajóm swojigo życiô, niy wstyrkajóm swojich palcysków miyndzy dźwiyrze, nie sóm „bojowcami”; czasy mómy blank inksze, spokojniyjsze (chocia, jak fto kce mieć pole do prôwdziwych poświyncyniów i kce swoji życie na isto narôżać dlô dobra inkszych ludzi, to sposób znôjdzie). Niy idzie tego wymôgać łod inkszych, łosobliwie kiej niy wymôgô sie tego łod sia – a jô, moje wy roztomiyłe, niy jeżech bohatyrzym, ani tyż nigdy żôdnych takich nadbytnich ambicyji niy miôłech. Jô móm rôd mój szislóng, tego mojigo kómpa, moje móndre ksiónżki i moje szalplaty, kierych rôd suchóm. I tym barzij móm we reszpekcie i we srogij zocy łofiary mojich familijantów, ftorzi narôżali sie – a lecy kedy i traciyli – życie we powstaniach, na łobiuch wojnach, we tych kanalach powstańczyj Warszawy, we folterkamerach gestapo, kajś we Katyniu, na zesłaniu, cobychmy mieli „normalny” kraj, ze ksiónżkóma i... szeslóngym. Ale tyż stopieróńsko mierzi mie, kiej ftosik sie sztigluje we jejich piyrze, ale niy ponósi żôdnyj łofiary, kiej przipinô sie łodznaczyniô pichniynte blank wartko i po cichuśku ze cudzych trómnów.
I możno byda łoszkliwcym ale prziszôłech na te idy, coby twórcy tyj nowyj, moc już wywołanyj (he, he podwiyl co, sam u nôs) kómputrowyj gracki pod mianym „Wiedźmin 2”, ftorzi już bezmać majóm fajrant ze tóm robotóm, wypokopili dlô tych wszyjskich szislóngowych bohatyrzów i powstańców gracka, we ftoryj poradziyli by łóni przeżywać wszyjske ciyrpiynia Nôrodu polskigo, kaj poradziyli by kopyrtnóńć pod Cecoróm, wstôwać nó i juzaś kopyrtnóńć pod Stoczkym, pyndalować kanalami, juzaś kopyrtać, i juzaś wstôwać, żeglówać po morzu, i „na tym morzu lyc, ze hónorym lyc”, juzaś wypłynóńć na wiyrch, i juzaś kopyrtnóńć, łobrónić tyż ta powstańczo reduta, kopyrtnóńć, dać sie ściepnóńć nad Polskóm jak te wywołane cichociymne, i tak dalszij, aże ze sia wyciepnóm „trauma”... skuli braku tyj „traumy” i ustanóm ci nóm yntlich fandzolić we côłkowicie richticznych, niy „wirtualnych” artiklach ło tym jak to łóni styrcóm na szweli życiô i śmiyrci, kiej już zicli bykwyjm na szislóngu!