Farorz w niybie ...

Ojgyn z Pnioków

Kajsik cheba we Maciyjkowicach zemrziło sie jednymu farorzowi. A bóło to już dosik dôwno, jak jesce ludzi wojziyli autokóma do roboty, do „Azot” abo do Huty „Kościuszko” ; tak jakosik chnetki po wojnie. Nó, i kiej sie tymu naszymu maciyjkowickimu farorzowi zemrziło, to tyż mu sie zdało, iże zarôzki ci tyż go do niyba świynty Pyjter wejźnie, bo przeca cołkie żywobycie bół festelnie pobożny. A tu akuratnie we antryju tego niyba ślecioł już możno trzeci dziyń a jakosik żôdyn go jesce niy prziwitôł, żôdyn sam mu niy śpiywô, tor jes zawarty na śtyry szibry ...
Łoroz do tego antryju wkarowô, wpoló jedyn mody karlus, ździebko chycóny, nó taki, co to direkt do czyśca abo bali i do piykła miôł trefić. A tu zarôzki sie dźwiyrze łozewrzili, świynty Pyjter wylazuje, witô go szykownie, janiyli wiskajom „alleluja” i wtykajóm mu do gracy gryfno leluja.
Farorza ci to rómbło, òzhajcowało.
– Suchajóm sam ino świynty Pyjtrze! Jô jes, jô bół farorzym a sam przilazuje bele jaki niydojzdrzały łeboń, jesce ku tymu deczko łapniynty i wy go tak ze paradom witôcie ? Taki to jes we tym niybie ordnóng ?
Świynty Pyjter ze srogóm rułóm i ze słosznościóm go wysuchôł i na łostatku pedziôł:
– Nôjprzewiylybniyjszy! Kiej wy głosicie kôzanie we niydziela i na wszyjskich waszych łodpustach, to ludzie ledwa wôs suchajóm, a mocka jesce śnich to bali i nyno przi tych waszych kôzaniach. A tyn sam karlus to jes szofer ze autobusa, co to ludzi do „Azot” i do „Kościuszki” wojziół. Eźli wy miarkujecie, jak łóne wszyjskie żegnali sie krziżym i rzykali kiej tyn karlus miôł zicnóńć za tóm lynkiyróm ? Możno terôzki miarkujecie po jakiymu my go tak gryfnie witómy !